برای تازه وارد ها در ارز رمزنگاری شده، این اصطلاحات می تواند به طول کامل گیج کننده و حتی گمراه کننده باشد. برخی از افراد حین صحبت در مورد فناوری بلاکچین به بیت کوین اشاره می کنند، در حالی که سایر افراد حین صحبت در مورد ارزهای رمزپایه، به طور کلی بلاکچین را عنوان می کنند. با این حال، این اصطلاحات واقعاً قابل تعویض نیستند: آنها به مفاهیم متمایز، اما متصل بهم اشاره می کنند. بنابراین ، درک تفاوت بین آنها مهم است. بدین ترتیب، ما اصول فناوری بلاکچین ، ارزهای رمزپایه و بیت کوین را به شما معرفی می کنیم.
یک قیاس بسیار اساسی:
این موارد را در نظر بگیرید:
وب سایت ها فناوری خاصی هستند که برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات استفاده می شوند.
موتورهای جستجو یکی از محبوب ترین و شناخته شده ترین روش های استفاده از فناوری وب سایت هستند.
گوگل به نوبه خود، یکی از معروف ترین و شناخته شده ترین نمونه های موتور جستجو است.
به طور مشابه:
بلاکچین یک فناوری خاص است که برای ثبت اطلاعات (بلوک های داده) استفاده می شود.
ارز رمزنگاری شده یکی از محبوب ترین و شناخته شده ترین روش های استفاده از بلاکچین است.
بیت کوین به نوبه خود ، اولین و مشهورترین نمونه ارز رمزنگاری شده است.
بلاکچین: معنا و مفهوم
بیشتر بلاکچین ها به عنوان یک لجر توزیع شده و غیرمتمرکز دیجیتال طراحی می شوند. به زبان ساده ، بلاکچین یک لجر دیجیتال است، که اساساً یک نسخه الکترونیکی از یک لجر کاغذی است و وظیفه ضبط لیستی از معاملات را دارد. به طور ویژه تر، بلاکچین یک زنجیره خطی از چندین بلوک است، که با اثبات رمزنگاری به یکدیگر متصل شده و ایمن می شوند. فناوری بلاکچین ممکن است در فعالیت های دیگری که لزوماً به عملیات مالی نیازی ندارند نیز اعمال شود، اما در زمینه ارزهای رمزپایه، مسئول ثبت دائمی کلیه معاملات معین هستند.
“توزیع شده” و “غیرمتمرکز” به نحوه ساختار و نگهداری لجر اشاره دارد. برای درکی تفاوت در مورد اشکال متداول لجر مرکزیت یافته مانند سوابق عمومی فروش خانه، سابقه برداشت پول از خودپرداز بانک یا لیست اقلام فروخته شده eBay بیاندیشید. در هر مور ، فقط یک سازمان لجر را کنترل می کند: یک سازمان دولتی ، بانک یا eBay. عامل مشترک دیگر این است که فقط یک نسخه اصلی از لجر وجود دارد و هر چیز دیگری به سادگی می تواند یک نسخه پشتیبان تهیه کند که جزء ثبتی رسمی نیست. بنابراین ، لجرهای سنتی به طور متمرکز هستند، زیرا توسط یک نهاد واحد نگهداری می شوند و معمولاً به یک پایگاه داده متکی هستند.
در مقابل، یک بلاکچین معمولاً به عنوان یک سیستم توزیع شده ساخته می شود، و به عنوان لجر مرکزی غیرمتمرکز عمل می کند. این بدان معنی است که هیچ نسخه کپی از لجر اصلی (توزیع شده) و هیچ مرجع واحدی در رویه کنترل (غیرمتمرکز) وجود ندارد. به زبان ساده، هر کاربری که تصمیم به عضویت و مشارکت در روند حفظ شبکه بلاکچین را دارد، یک نسخه الکترونیکی از داده های بلاکچین را که اغلب با آخرین معاملات به روز می شود را به صورت همزمان با نسخه های کاربری دیگر نگه می دارد.
به عبارت دیگر، یک سیستم توزیع شده توسط کار جمعی بسیاری از کاربران ، که در سراسر جهان گسترش یافته اند ، حفظ می شود. این کاربران به گره های شبکه نیز معروف هستند و همه این گره ها، طبق قوانینی از سیستم، در روند تأیید و اعتبار سنجی معاملات شرکت می کنند. در نتیجه، قدرت به شکل غیرمتمرکز است (هیچ مرجع مرکزی وجود ندارد).
بلاکچین: تمرین کردن
بلاکچین نام خود را از نحوه سازماندهی سوابق و به ثبت و ضبط رسیده ها گرفته است: زنجیره ای از بلوک های به هم متصل. به طور اساسی، یک بلوک، قطعه ای از داده است که شامل موارد دیگری نظیر لیستی از معاملات اخیر (مانند صفحه چاپ شده ای از ورودی ها) است. بلوک ها، و همچنین معاملات، به شکل عمومی و قابل مشاهده هستند، اما قابل تغییر نمی باشند (مانند قرار دادن هر صفحه در یک باکس شیشه ای مهر و موم شده). همانطور که بلوک های جدید به یک بلاکچین اضافه می شوند، یک ثبت و ضبط مداوم از بلوک های مرتبط (مانند یک لجر فیزیکی و صفحاتی از سوابق آن) تشکیل می شود. این یک تشبیه بسیار ساده بود، اما روند کار بسیار پیچیده تر از آن می باشد.
یکی از دلایل اصلی پایداری و تداوم بلاکچین ها در برابر اصلاحات این واقعیت است که بلوک ها با اثبات رمزنگاری به هم متصل و ایمن می شوند. به منظور تولید بلوک های جدید ، شرکت کنندگان در شبکه نیاز به یک فعالیت محاسباتی پرهزینه و فشرده در روند استخراج دارند. اصولاً، ماینرها وظیفه تأیید معاملات و گروه بندی آنها را در بلوک های تازه ایجاد شده دارند، که بعدا به بلاکچین افزوده می شوند (در صورت تحقق شرایط خاص). آنها همچنین مسئول معرفی کوین های جدید به سیستم هستند، که به عنوان پاداش شغلی صادر می شوند.
هر بلوک جدید تأیید شده به بلوکی که بلافاصله قبل از آن آمده است متصل می شود. زیبایی این تنظیمات بدین گونه است که تغییر داده ها در یک بلوک و زمانی که به زنجیره بلوک اضافه می شوند، عملاً غیرممکن است، زیرا آنها با اثبات رمزنگاری ایمن می شوند ، تولید آنها بسیار هزینه بر است و لغو آن بسیار دشوار است.
به طور مختصر، بلاکچین، زنجیره ای از بلوک های داده متصل به هم است که به ترتیب زمانی سازمان یافته اند و با اثبات رمزنگاری ایمن می شوند.
ارز رمزنگاری شده:
به کلامی ساده، ارز رمزپایه یک فُرم دیجیتالی از پول است، که به عنوان واسطه تبادل در یک شبکه توزیع شده از کاربران بکار برده می شود. برخلاف سیستم های بانکی سنتی، این تراکنش ها از طریق لجر دیجیتال عمومی (بلاکچین) ردیابی می شود و ممکن است به طور مستقیم بین شرکت کنندگان (نظیر به نظیر) و بدون نیاز به واسطه ها انجام شود.
“رمزنگاری” به تکنیک های رمزنگاری ارجاع می شود، که برای تأمین امنیت اقتصادی و اطمینان از ایجاد واحدهای رمزنگاری جدید و اعتبار سنجی معاملات استفاده می شود. اگرچه همه ارزهای رمزپایه قابل استخراج نیستند، بسیاری از ارزهایی که مانند بیت کوین به روند استخراج متکی هستند، رشد آهسته و کنترل شده ای در گردش های مالی دارند. بنابراین، استخراج تنها راه ایجاد واحدهای جدیدی از این کوین ها است، که از خطرات ناشی از تهدیدات سنتی در ارزها جلوگیری می کند، و در این صورت دولت قادر به کنترل عرضه پول است.
بیت کوین:
بیت کوین اولین ارز رمزپایه ای است که تاکنون ایجاد شده است و طبیعتاً مشهورترین نمونه آن می باشد، و در سال 2009 توسط توسعه دهنده ای با نام مستعار ساتوچی ناکاموتو معرفی شد. ایده اصلی ایجاد یک سیستم پرداخت الکترونیکی مستقل و غیرمتمرکز بر اساس اسناد ریاضی و رمزنگاری شده است.
بیت کوین علی رغم شناخته شده ترین، تنها نمونه ارز رمزپایه نیست. ارزهای رمزپایه دیگری نیز وجود دارد که هرکدام ویژگی ها و مکانیزم های خاص متعلق به خود را دارند. همچنین ، همه ارزهای رمزپایه بلاکچین اختصاصی خود را ندارند. برخی در بالای بلاکچین موجود ایجاد شده اند ، در حالی که برخی دیگر به طور کامل و از همان ابتدا به وجود آمده اند.
بر اساس اکثر ارزهای رمزپایه، بیت کوین از عرضه محدودی برخوردار است، و این بدان معناست که پس از رسیدن به حداکثر میزان عرضه، دیگر هیچ بیت کوینی توسط سیستم تولید نخواهد شد. اگرچه این مورد از پروژه ای به پروژه دیگر متفاوت است، اما حداکثر میزان عرضه بیت کوین به 21 میلیون واحد رسیده است. به طور معمول، کل تأمین شامل اطلاعات عمومی است که هنگام ایجاد ارز رمزپایه تعریف می شود.
پروتکل بیت کوین یک منبع باز است و هر کسی می تواند کد را بازبینی یا کپی کند. بسیاری از توسعه دهندگان در سراسر جهان در توسعه این پروژه سهیم هستند.